πολυκορία

η, Ν

ιατρ. συγγενής ή επίκτητη ανωμαλία τής ίριδας τού ματιού, που εμφανίζει δύο ή περισσότερες κορικές σχισμές.

[ΕΤΥΜΟΛ. < πολυ-* + κόρη «οπή τής ίριδας του ματιού»].